Anthe Psychologie
Zelf heb ik twee keer droge HG gehad. Constant misselijk. Nauwelijks in staat tot eten en drinken. Uitputting, verzwakking, ondervoeding en uitdroging. Nog geen schaduw meer zijn van wie ik was. Dat is zwanger zijn voor mij. Een feit waarover ik nog altijd rouw ervaar. De weg naar herstel van (met name) de tweede zwangerschap was een zware, waarin ik zowel lichamelijk (tekorten, spierslapte en cognitieve klachten) als psychisch (PTSS-achtige klachten, moeite met eten) een lange weg heb moeten gaan. En nog altijd merk ik de impact van HG.
Zo nu en dan schrijf ik over mijn ervaringen met deze ziekte. Hieronder deel ik hoe ik HG heb ervaren als een gevangenis. Ik hoop dat dit anderen helpt begrijpen wat de impact van HG is, en voor degenen met HG hoop ik dat het (h)erkenning brengt. Je mag de tekst aan anderen laten lezen. Wil je het buiten deze website verspreiden, dan vraag ik je mijn naam erbij te vermelden. Wil je er iets anders mee, voor grotere groepen mensen afdrukken of anderszins publiceren, stuur me dan even een berichtje.
.
.
Gevangen
Anthe Psychologie
Een kamer van drie bij vier vierkante meter. Een bed. Een kast. Een raam.
En ik.
Ik, in bed. Hondsberoerd, misselijk, uitgeput. En zwanger.
.
.
.
.
Geen puf om verdriet, vreugde, frustratie, dankbaarheid, of woede te ervaren. Mijn verstand zegt mij dat ik gelukkig ben met het kindje in mijn buik. Zo welkom, zo gewenst. Er bestaat alleen geen ruimte om dat ook te voelen.
Er is alleen het overleven.
.
.
Gordijnen dicht: deprimerend en bedompt. Gordijnen een beetje open: vervelend, want het contrast tussen licht en donker doet pijn. Gordijnen helemaal open: wolken die te veel bewegen. Een vliegtuig dat te langzaam gaat. Vogels die in en uit beeld vliegen. Irritant snel.
Irritant vrij.
.
.
.
.
Raam dicht. Muf, verstikkend, misselijkmakend. Raam open. Hels harde geluiden van buiten. Lelijk. Het gordijn beweegt, heen en weer, en doet mijn hersens pijn.
Ogen dicht.
Ellendig.
Uitzichtloos.
Geen ontsnapping mogelijk.
Zo lig ik daar. Uur na uur.
.
.
Honger en dorst schreeuwen om mijn aandacht. Er is eten en drinken binnen handbereik, maar onbereikbaar.
Dag na dag.
.
.
Van beneden komen de pijnlijke geluiden van het echte leven. Mijn leven, maar nu niet voor mij bestemd.
Week na week.
.
.
Af en toe een glimp van de mensen om wie ik het meeste geef. Mijn man, aangeslagen en oververmoeid, die dapper doorzet. Mijn peuter, die zijn moeder zo hard nodig heeft, maar het nu zonder haar moet doen. Zo moedig, zo lief, zo hartverwarmend. Zo bang en zo verdrietig. Toch houdt ook hij zich dapper staande.
En een glimp van de lieve familieleden die onze noodkreten horen en vol in deze achtbaan springen. Ons behoeden van een dreigende val.
Maand na maand.
.
.
Zowat de enige wisseling van ruimte voor mij in deze maanden is wanneer het muizenhapje, of dat ene slokje water dat ik met moeite heb binnengekregen, weer een weg naar buiten zoekt. Struikelend, kokhalzend, duizelig tegen deurposten aanbotsend met een ontploffend hoofd van de uitdroging, kom ik aan bij Het Toilet, mijn vriend en vijand en hoofdattractie van dit leven vol eeuwigdurende, misselijkmakende verveling. Daar aangekomen probeer ik, al kotsend, mijn inmiddels droge, eeltige knieën te beschermen tegen de koude tegelvloer, door er mijn zachte badjas onder te proppen. Tot ik zelfs daar de moeite niet meer voor neem.
.
.
.
.
Opstaan.
Mond spoelen.
Kloppend hoofd. De wereld draait.
Terugstrompelen.
Koud, klam, ongedoucht en met een vieze smaak in mijn mond kom ik weer terug in de slaapkamer.
Mijn cel.
.
.
Kamp jij ook met (de gevolgen van) HG? En heb je hierbij behoefte aan psychologische hulp? Ik ben er graag voor je. Je kunt hier contact met mij opnemen.
.
.
.
.